Στη σπηλιά του Αι-Βλάση
Τότε που ήμασταν παιδιά, δρόμος για το μοναστήρι της Παναγίας της Ροδιάς δεν υπήρχε. Όλοι οι κάτοικοι, αλλά και οι άλλοι επισκέπτες που έρχονταν μέχρι το χωριό με λεωφορείο, πήγαιναν για να προσκυνήσουν στο μοναστήρι με τα πόδια. Ξεκινώντας από τη ΄΄λάκα΄΄ το μονοπάτι ήταν δύσβατο κι απότομο. Πότε ανάμεσα στις βουρλιές, πότε ανάμεσα στα παλιούρια και τις ασφάκες. Άλλες πάλι φορές δίπλα στο βάλτο και με υποχρεωτική στάση στη βρύση την τρανή. Εκεί ξεδιψούσαν αρκετοί προσκυνητές. Μετά τις μιλιχιές άρχιζε το ανηφορικό κακοτράχαλο μονοπάτι. Με προσοχή οι κινήσεις ανάμεσα στα βράχια και τις αγριλιές και πότε πάνω σε γλιστερές ροβόλες. Κάτω απλωνόταν η λιμνοθάλασσα της Ροδιάς που καθρέφτιζε τον ήλιο.
Άξιζε όμως η δύσκολη διαδρομή για το ιερό προσκύνημα στην Παναγία. Γαλήνευε η ψυχή σου. Διώχνονταν τα πάθη. Ημέρευαν τα μίση.
Κι αν η διαδρομή για το μοναστήρι ήταν δύσκολη, η πρόσβαση για τη σπηλιά του Αι-Βλάση ήταν αδύνατη.
Παιδιά εμείς τότε, πηγαίναμε και βοηθούσαμε τον πάτερ στο μοναστήρι της Παναγίας της Ροδιάς. Ακούγαμε για τον Αι-Βλάση και θέλαμε να πάμε, αλλά πώς; Ήταν αδύνατο για εμάς, μικρά παιδιά. Η φαντασία μας κάλπαζε, η περιέργεια μας έτρωγε. Ώσπου ο πάτερ, που ίσως να μας κατάλαβε, που ίσως να άκουσε τις συζητήσεις μας, μας είπε μια μέρα:
- Θα πάμε στον Αι-Βλάση.
Πετάξαμε από τη χαρά μας. Αλλά πως θα πηγαίναμε, Με τα πόδια; ήταν αδύνατο.
- Θα πάμε στον Άι-Βλάση με το προιάρι.
Έτσι κι έγινε.
Μπήκαμε στο προιάρι και ξεκινήσαμε. Ξεκινήσαμε από τις μιλιχιές. Ξανοιχτήκαμε στη Ροδιά. Πρωτόγνωρη εμπειρία η μετάβαση στη σπηλιά με το προιάρι. Είχα μπει κι άλλες φορές στη ναζιάρα για παραγάδι ή για κυνήγι με τον παππού, αλλά ποτέ για βόλτα.
Το βουνό ορθωνόταν επιβλητικό. Πάντα είναι σκοτεινό, γι΄ αυτό και το ονομάσαν Μαυροβούνι.
Η θάλασσα γαλήνια. Που και που πετάγονταν τα ψάρια και πλατάγιαζαν στο νερό. Δεν χορταίνανε τα μάτια μας να αγναντεύουν. Πότε το βουνό με τους απόκρημνους γκρεμούς, τα σπάρτα, τις γκορτσιές, τις αγριλιές, τα γεράκια.
Πότε τη θάλασσα με το βαθύ μπλε χρώμα της. Πότε τον ουρανό με τα άσπρα μπαμπακένια σύννεφα, που σχημάτιζαν λογής λογιών σχήματα. Χωρίς να το καταλάβουμε ήρθαμε στο ύψος του Μοναστηριού. Ανυπέρβλητη ομορφιά.
Το εικόνισμα δίπλα στο κύμα, οι τεράστιες αγριλιές, το καμπαναριό, ο κυρίως ναός, το κελί. Πιο πάνω κόβονταν το βουνό απότομα και υψώνονταν κάθετοι βράχοι. Λες κι ήθελαν να προφυλάξουν το Μοναστήρι από το δύσκολο βοριά , τις βροχάδες και τους κεραυνούς. Οι καταπτώσεις του βουνού γίνονταν όλο και πιο απότομες. Τα αγριοπούλια μας συνόδευαν σ΄ όλη τη διαδρομή.
Το εξερευνητικό βλέμμα μας , από εδώ και πέρα έψαχνε να δει στο βουνό τη σπηλιά. Μάταια όμως. Κανείς μας δεν είχε πάει και δεν ήξερε που ακριβώς να κοιτάξει. Η περιέργεια στο κατακόρυφο. Κι εκεί που αποκάμαμε να κοιτάμε κατά το βουνό, μας έβγαλε από την αναμονή η φωνή του πάτερ.
- Να , κοιτάξτε προς την πλαγιά. Ίσα που διακρίνεται η τρύπα.
Αμέσως γυρίσαμε τα βλέμματά μας προς το βουνό. Κάτι διακρίναμε με τα άπειρα μάτια μας.
- Πολύ ψηλά είναι, είπαμε με μια φωνή.
- Έχει αρκετό περπάτημα από τη στιγμή που θα βγούμε, μας είπε ο πάτερ. Και προσοχή που πατάτε μην τυχόν και γλιστρήσετε. Προσοχή και στα παλιούρια για να μην σκιστείτε. Ευτυχώς δεν είχε κύμα και ανενόχλητα η βάρκα ακούμπησε στη βραχώδη ακτή.
Ένας ένας πηδήξαμε στο βράχο.
Ο πάτερ έδεσε τη βάρκα καλά και παίρνοντας βαθιά ανάσα ξεκινήσαμε. Η ανηφόρα μεγάλη. Το μονοπάτι ανύπαρκτο. Χαλίκια, πολλά χαλίκια , που αν δεν πρόσεχες γλιστρούσαν και θα μπορούσες να βρεθείς σε δευτερόλεπτα στα βράχια. Κρατιόμασταν από τις ασφάκες , προσέχαμε τα παλιούρια με τα αγκάθια τους.
Κεφάλι δεν μπορούσες να σηκώσεις, γιατί αλλιώς δε θα προχωρούσες.
Η κούραση ήθελε να μας καταβάλλει. Να μην φτάσουμε στη σπηλιά. Εμείς όμως δεν πτοούμασταν. Συνεχίζαμε αργά την ανηφοριά. Μετά από κάμποση ώρα κι εξουθενωμένοι φτάσαμε σε ένα κάπως επίπεδο έδαφος. Η σπηλιά δεν απείχε παρά μόνο τριάντα μέτρα.
Κοντοσταθήκαμε. Η επιβλητική είσοδός της γέμισε τα μάτια μας.
Ααα……!!! Είπαμε με μια φωνή. Ήταν επιβλητική η θωριά της. Δεν χάσαμε άλλο χρόνο και βαδίσαμε για να μπούμε μέσα. Ένα βλέμμα ρίξαμε πίσω μας. Είδαμε μόνο θάλασσα κι ουρανό. Λες και πετάγαμε.!!!
Σε λίγο η σπηλιά μας ρούφηξε. Κοιτάξαμε προς τα πάνω. Υποθέσαμε ότι την είχε σκάψει ανθρώπινο χέρι. Δεν εξηγούνταν αλλιώς, καθόλου εξογκώματα. Που και που διέκρινες αγιογραφίες. Στο μέσον ψηλά , λαξευτός στο βράχο, ο τρούλος. Πιο μέσα διακρίναμε ένα τοιχείο μισογκρεμισμένο. Χώριζε το ιερό από τον υπόλοιπο ναό.
Ο πάτερ έσπασε τη σιωπή.
- Εδώ ασκήτεψε ο Αι – Βλάσης . Κανείς δεν ξέρει όμως για πόσο και από πότε. Κανείς δεν έρχεται εδώ παρά μόνο τα αγρίμια.
Και για του λόγου του αληθές είδαμε πιο μέσα φτερά από φαγωμένα πουλιά. Πιο μέσα η τρύπα στένευε και σκοτείνιαζε.
- Κανείς δεν ξέρει το βάθος, ξαναμίλησε ο πάτερ. Μπορεί και να φτάνει ως τη θάλασσα.
Κάναμε να προχωρήσουμε αλλά γυρίσαμε πίσω.
Ήταν σκοτάδι, πίσσα , και δεν είχαμε ούτε φακό, ούτε κάποιο άλλο εργαλείο για προστασία μη τυχόν και πεταχτεί απότομα κάποιο αγρίμι και μας σκίσει.
Καθίσαμε αρκετή ώρα να θαυμάζουμε τα έργα της φύσης και του ανθρώπου συνάμα και να δημιουργούμε φανταστικές ιστορίες στο μυαλό του ο καθένας μας.
Πραγματικό ησυχαστήριο η σπηλιά. Δεν ακουγόταν παρά μόνο η ψυχή σου. Ιδανικός τόπος για περισυλλογή και απόλυτη αφοσίωση στο θείο και ανέσπερο φως, στο φως το αληθινό, στο Θεό.
Κρίμα που δεν είναι εύκολη και προσβάσιμη η σπηλιά. (Τότες 1979, γιατί τώρα 2010 είναι.).
Κρίμα που δεν έχει μπει στην αρχαιολογική έρευνα κι εκτίμηση.
Κρίμα που δεν έγιναν ενέργειες να τιμάται στη συγκεκριμένη περιοχή και στη σπηλιά ο Άγιος.
Γιατί να χάνεται μέρα με τη μέρα αυτός ο θησαυρός της ορθοδοξίας; Ακόμη και σήμερα που έχει γίνει ένας καροποίητος δρόμος που περνάει από το μοναστήρι, λίγο πιο κάτω από τη σπηλιά και καταλήγει στο δίπλα χωριό, κανείς δεν ενδιαφέρθηκε για τη σπηλιά και την αξία της.
Πήραμε το δρόμο της επιστροφή. Ήμασταν χαρούμενοι γιατί ένα όνειρό μας είχε πραγματοποιηθεί. Η κούραση είχε περάσει. Ξεκουραστήκαμε με τα όσα είδαμε και θαυμάσαμε στη Σπηλιά. Ξεκουραστήκαμε αγναντεύοντας το πέλαγος.
Η επιστροφή μας φάνηκε παιχνίδι. Ούτε που καταλάβαμε πως φτάσαμε στη βάρκα, στις μιλιχιές και από κει με τα πόδια στο χωριό. Ο ήλιος πίσω μας έγερνε στη δύση του. Τα χρώματα τον έλουζαν. Ίσως από τα ωραιότερα ηλιοβασιλέματα στον πλανήτη.
Προιάρι :βάρκα των λιμνοθαλασσών του Αμβρακικού
Μιλιχιές : περιοχή όπου άραζαν οι βάρκες σε ένα υποτυπώδες λιμανάκι.
Μαυροβούνιο: Βουνό δίπλα στον ΑΜΒΡΑΚΙΚΟ, από τη μια πλευρά είναι η ΒΙΓΛΑ και από την άλλη η ΣΤΡΟΓΓΥΛΗ.
Βίγλα:: Δημοτικό Διαμέρισμα του Δήμου Αμβρακικού Άρτας
Στρογγυλή: Δημοτικό Διαμέρισμα του Δήμου Αμβρακικού Άρτας
href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOngLUec_unN076ICEz2ltQgGAMLOvn27exNJ3dZe3vkfdbSYeUtYjGwR7a9cuCM8Vy3XQtLVuow6Q8z88peadVGYcI_4InJWnx3A4yAo-kntTTX1wNEhLDs4FEdmsnnQ7kQ_2WnzwzvE/s1600/LIMNOTHALASSARODIAS.jpg">
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου